Türk mimarlığının yaklaşık olarak 1940 ile 1950 arasındaki dönemi. 1930 - 1940 arasında egemen olan Uluslararası Üslup çizgisine karşıt bir yönelim olarak belirmiştir. Özellikle Türk halk mimarlığının biçim ve ögelerini yeniden kullanım alanına sokmayı denemiştir. Bazı örneklerde ise; Almanya ve İtalya'da ki faşist yönelimlerce öngörülen anıtsal mimarlıktan etkilendiği gözlenir. Örneğin B. Uçar'ın Ankara'da ki DDY Genel Müdürlüğü bu doğrultuda bir biçimlenme gösterir. S.H. Eldem'in başı çektiği diğer bir grup ise, yerel malzeme ve biçimlere dayanan bir mimarlık amaçlar. Bu mimarlıkta düşey dikdörtgen pencereler ve geniş saçaklar temel ayırıcı özelliklerdir.Dönemin en önemli yapıları E. Onat'ın Bursa Vali konağı, S.H. Eldem'in Ankara Üniversitesi Fen Fakültesi ve İstanbul'da Taşlık Kahvesi ile Eldem ve Onat'ın birlikte tasarladığı İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi'dir. Ulusal Mimarlık Dönemi bezeme yapılarda çok kısıtlı bir alanda kullanılmış, taş ve ahşap gibi doğal malzemeye ağırlık verilmiş, simetri eksenleri tasarımlarda önemli yer tutmuştur.
Yorumlar
Yorum Gönder